Toost aan Tafel bij Myra Madeleine: ‘Luxe uiteten noemen wij sterretje tikken’

Met ruim 18.000 volgers op Instagram en de ene na de andere ontmoeting met toppers uit de culinaire wereld wil ik niets liever dan uitgebreid rond de tafel met Myra van den Brand, beter bekend als Myra Madeleine. Waar komt haar succes vandaan? We ontmoeten elkaar in een knalroze koffiezaak in hartje Breda, een paar weken voor de coronacrisis.

Myra Madeleine is net als ik een echte Brabantse en heeft een echte bourgondische instelling. Genieten met een hoofdletter G. “Ik ben in Breda geboren en in Etten-Leur opgegroeid”, begint Myra. “Zelf kom ik uit een katholiek nest met een grote familie. Edward – mijn man – komt uit Zeeland, maar ook hij is echt bourgondisch.”

Waar komt die liefde voor eten en drinken vandaan?

“Mijn vader zegt dat altijd dat het komt door zijn werk in Spanje. We woonden dan om en om in Spanje en Nederland. Als baby rook ik altijd naar knoflook en aubergine. Zelf denk ik dat het vooral door mijn schoonmoeder komt. Zij volgde op latere leeftijd een klassieke kookcursus in België. Wanneer we bij haar waren kookte ze met veel room en boter. Zij was ook degene die ons voor het eerst meenam naar sterrenrestaurants. Dan realiseer je je ineens dat eten nóg beter en lekkerder kan zijn.”

Wat was je eerste sterrendiner?

“Oef, dat weet ik niet meer zeker. Ik denk dat we gelijk goed begonnen bij Bruneau in Brussel (toen nog drie Michelinsterren). Ik was 28. Het was een echte eye-opener: het kan dus nog fijner worden gesneden en je kan nog meer spelen met smaken dan ik dacht. Nog altijd als er iets te vieren is, een zwangerschap, ons huwelijk, onze kinderen die gedoopt werden of een verjaardag, dan ‘tikken we sterretjes’. Vrienden verbaasden zich vroeger al dat wij heel ons salaris wegbrengen naar toprestaurants.”

Maar je raadt het iedereen aan?

“Ja, het is een eye-opener als je eens ergens gaat eten waar mensen écht weten wat ze aan het doen zijn. Dat is ook de boodschap die ik altijd wil meegeven: sterrenrestaurants zijn helemaal niet zo onbereikbaar en hoogdrempelig als mensen vaak denken. Het is lang niet meer zo stijf. Je kunt nu ook in topzaken eten zonder linnen op tafel en waar het personeel tutoyeert en grapjes maakt.”

Als werk schrijf je voor foodmagazines als Smulweb en STRRN Magazine. Dat is vast geen toeval?

“Je ziet er zit een hele duidelijke lijn in. Ik ben nadat ik terugkwam uit Houston begonnen bij Hap&Tap Magazine. Daarna kwam de vraag van Smulweb Magazine of ik een vaste rubriek wilde vullen met adresjes in Nederland waar ik enthousiast over ben. Inmiddels schrijf ik ook voor het nieuwe STRRN Magazine, over sterrenrestaurants. Dat sluit perfect aan bij mijn netwerk en persoonlijke interesses. Eigenlijk ben ik een oldskool journalist: na een interview heb ik altijd honderd ideeën.”

Zonder Hap&Tap Magazine had het heel anders kunnen lopen begrijp ik?

“Als ik de jongens van dat tijdschrift niet had gebeld destijds, had ik hier nu zeker niet gestaan. Ik kende ze nog van vroeger. Toen ik terugkwam in Nederland heb ik op allerlei banen gesolliciteerd, maar ik kreeg alleen zware commerciële functies aangeboden waar ik mijn creativiteit niet genoeg in kwijt kon. Zolang ik nog niets passends had gevonden, wilde ik iets voor Hap&Tap Magazine betekenen. Print intrigeert me al van jongs af aan: telkens als ik een tijdschrift opensla en iets van mezelf teruglees, blijft het voelen als een cadeautje. Ik zag kansen om bij Hap&Tap Magazine een crossmediale strategie op te zetten en belde met de vraag of ze een ietwat ‘belegen’ stagiaire konden gebruiken die zich daarop kon storten. Dat vonden ze geweldig.”

Wat heb je hiervoor dan gedaan?

“Ik ben mijn carrière begonnen bij een uitzendbureau waar mijn eerst klant een fabriek van bami- en nasimaaltijden was. Ik was toen al met eten bezig, haha. Totdat Edward naar Brussel moest verhuizen voor werk, was ik verantwoordelijk voor de verkoop van die koelverse maaltijden. In Brussel ben ik vervolgens begonnen als headhunter, die periode heeft mij zoveel geleerd. Hoe bedrijfsprocessen lopen en hoe organisaties in elkaar steken. Toen we naar Houston verhuisden ben ik dat werk nog even blijven doen, totdat ik de overstap maakte naar de KvK in Texas. In totaal hebben we veertien jaar in het buitenland gewoond.”

Dat recruiten heb je nu helemaal losgelaten?

“Eigenlijk juist niet. Mensen vragen zich wel eens af waar ik mijn geld mee verdien. Met alleen schrijven kun je je hypotheek niet betalen, dus ik recruit regelmatig influencers voor opdrachtgevers in Nederland en België. Soms, als het merk bij mij past, ben ik meewerkend voorman, maar ik doe ook complete campagnes. Genoeg geld verdienen met je blog is voor de happy few vermoed ik. De grootste bloggers hebben een voorsprong van jaren en hebben al vroeg in hun blogs geïnvesteerd.”

Online ben je als Myra Madeleine enorm groot! Hoe komt dat?

“Ik heb altijd heel sterk geloofd in de kracht van online groei en netwerken. Maar ik zou me eigenlijk eens moeten verdiepen in de techniek erachter. Ik heb daar oprecht geen geduld voor of interesse in, terwijl ik weet hoeveel potentie ik laat liggen. Natuurlijk investeer ik er elke dag heel actief in en komt organische groei niet vanzelf. Ik ben ervan overtuigd dat je pas echt groeit als je je publiek erbij betrekt en veel engagement hebt.”

En hoe krijg je veel engagement?

“In principe volg ik iedereen terug en reageer ik op elk berichtje. In het begin was dat makkelijk haalbaar, nu is dat steeds harder werken. Soms ben ik een paar uur bezig om overal op te reageren. Als ik zie dat iemand een leuke comment bij mij heeft geplaatst, dan zet ik ook iets onder een foto die me op hun tijdlijn aanspreekt. Zo breng ik de engagement ook naar hun account waardoor je de band versterkt. Iedereen vindt het leuk om gezien te worden! Ik geloof niet in instabots en het kopen van likes of volgers en heb dat ook nog nooit gedaan. Ik heb liever échte connecties.”

Klinkt alsof je er toch een dagtaak aan hebt. Hoe verdeel jij je tijd?

“Volgens mij denken mensen dat ik altijd overal ben, maar dat is echt niet zo. Ik hoef vaak alleen maar op locatie te pieken, rond lunchtijd en eventueel in de avond. Voor de rest ben ik gewoon een moeder die de kinderen uit school ziet komen, ze naar sport kan brengen en met ze kan eten. En dan heb je ook nog onze hond Juul, ik vind het zo leuk om met haar in het bos te lopen. Voor mij is het heerlijk om even met haar naar buiten te gaan en mijn hoofd leeg te maken. Het schrijven gaat daarna veel makkelijker.”

Waar we het nog niet over hebben gehad: wijn! Wat is je eerste herinnering aan wijn?

“Dat weet ik nog! Ik was volgens mij vijftien jaar en zat met mijn vader in een Italiaans restaurant. Toen gevraagd werd wat ik wilde drinken zei ik: ‘Doe mij maar een rode wijn’. Papa viel nog niet van zijn stoel. Ik had nog nooit wijn gedronken, maar op dat moment voelde ik me zo stoer! Ik ben nog steeds een echte rode-wijndrinker. Hoewel, Chablis vind ik ook lekker. Als ik iets drink, is het in ieder geval altijd kwaliteit, net zoals met eten: als er iets gekookt wordt en je gaat toch calorieën eten, dan gelijk maar het beste wat je kunt krijgen.”

En als je jezelf met een drankje moet vergelijken, dan is dat…?

“Champagne! Bubbelend en feestelijk. En ook charmant, vrouwelijk en gedronken uit een elegant glas…”

Waar droom je eigenlijk nog van?

“Ik ben aan het brainstormen over een boek. Super tof, maar je kent me: ik wil alles altijd net even iets anders doen dan anderen. Misschien moet het wel een eigen tijdschrift worden bijvoorbeeld. Of ik kom nog eens met een eigen servieslijn…”

Waar hoop je eind dit jaar op te kunnen toosten?

“Jeetje… Ik toost altijd op de liefde voor mijn gezin, man en familie. Voornemens heb ik niet: volgend jaar is veel te ver weg. Ik ben een fladder en leef met de dag. Een strategie heb ik niet, ik flow gewoon met wat er op mijn pad komt. Maar als je het me dan toch vraagt: ik hoop eind 2020 te toosten op mijn eigen merchandise en wellicht die eigen column.”