Toost aan Tafel bij Susan Aretz: ‘Voeden we de nieuwe Hiske Versprille op?’

Susan Aretz

Foto: Mitchell van Voorbergen, gemaakt voor het boek Borreltijd

Susan Aretz begon acht jaar geleden uit frustratie met schrijven over eten. Inmiddels is ze drie kookboeken, drie websites en maar liefst 10.000 Instagramposts verder. Ik schoof aan in haar té gekke keuken voor een kop koffie (inclusief yuzu-cheesecake) en een mooi gesprek over hoe één tweet je hele leven kan veranderen.

Susan Aretz was een van de eerste kookboekschrijvers en Instagram-foodies die ik ging volgen toen ik met Toost aan Tafel begon. Er zijn weinig mensen zo actief op social media als deze dame. Iedere dag weer deelt ze volop stories en posts. Van haar outfit of the day en en borrelplanken tot reisjes met haar #Mmeisje (dochter Meike) en de lekkerste recepten.

Je hebt 10.000 Instagramposts en stond vorig jaar volop in de media dankzij je nieuwste boek Borreltijd. Inmiddels weten mensen alles al van je?

“Nou, dat is de grap en misperceptie tegelijk: mensen denken dat ze alles van mij weten, maar dat is niet zo. Ik deel heel veel en als ik ergens enthousiast over ben, zie en hoor je dat. Maar je weet echt niet alles. Not even close! Je komt wel steeds meer over mij te weten. Laatst nog heb ik in een podcast vertelt waar ik hopelijk ooit hoop te staan. Dat is spannend, maar ik weet: mijn eerste boek was er nooit geweest als ik niet hardop had uitgesproken wat ik nog zou willen. Ik riep het gewoon, what’s the worst that could happen? Daar stond een uitgever bij die me daarna vroeg om samen een boek te maken. Ik heb dus geleerd mijn dromen hardop uit te spreken en niet voor mezelf te houden.”

Leef je jouw droom?

“Ja! Ik heb de aller vetste baan ter wereld. Ik realiseer me eigenlijk niet vaak genoeg dat ik die zelf heb gecreëerd. Het is als hobby begonnen, maar ik ben er al vrij snel serieus mee aan de slag gegaan. Ik herinner me tijden dat ik drie banen tegelijk had. Ik werkte vier dagen in loondienst, schreef eens per week voor VROUW.nl en runde Smulpaapje, waar ik bijna evenveel uren in stak als in mijn gewone baan. Als ik nu terugkijk, moet ik mezelf echt af en toe knijpen. Toch ben ik ook nog steeds onzeker. Wat als iemand er doorheen prikt en zegt: ‘Jij kunt echt helemaal niets’? Dat houdt me scherp en zorgt dat ik nooit stil zit. Ik heb een fantastisch derde boek uitgebracht met de nodige PR eromheen, maar er staat alweer een lijst met nieuwe projecten klaar.”

Jouw droom is met één tweet begonnen. Vertel.

“De verkorte versie: ik was boos en vond (en vind nog steeds) dat kindermenu’s belachelijk zijn. Dat plaatste ik op Twitter, er werd flink gereageerd en dat kwam in 2012 uitgebreid in het AD. Aan de reacties merkte ik hoe erg het onderwerp leefde bij ouders. Daarop ben ik Smulpaapje gestart. De eerste jaren ben ik heel bewust ernaast blijven werken om het op mijn manier te doen en niet afhankelijk te zijn van anderen. Sinds 2016 ben ik er fulltime mee aan de slag.”

Wat wilde jij vroeger worden?

“Alles wat jonge meisjes willen worden. Fotomodel, stewardess, ballerina… Maar je weet hoe ik gebouwd ben, haha. Na een poging tot HBO-V (die opleiding heb ik niet afgemaakt, heb ik 1-jarige secretaresse-opleiding gevolgd. Daarna heb ik tien jaar dat werk gedaan. Terwijl ik voor een grote uitzendorganisatie als executive secretary werkte, kwam online communicatie in opkomst en dat vond ik toen al rete interessant. Zodoende heb ik communicatieopleidingen gedaan en jaren gewerkt als online communicatie- en socialmedia-adviseur. Daarna kwam Smulpaapje.”

Wat is jouw foodmissie?

“Met Smulpaapje wil ik goed eten voor kinderen op de kaart zetten. En met mijn andere site (Carpefckndiem) wil ik de mooie dingen van het leven laten zien, omdat ik gretig leef en over zoveel mooie dingen wil vertellen. Enerzijds dus laten zien wat er allemaal te plukken valt, aan de andere kant de keiharde realiteit dat ik vind dat kinderen vaak een slechte eetopvoeding krijgen. We maken alles belangrijk bij de opvoeding: van zwemmen tot leren fietsen en veters strikken. Maar we vergeten kinderen op te voeden op het gebied van eten en nemen aan de kinderen niets lusten.”

Was jij als kind een makkelijke eter?

“Ik moest alles proeven. Ik kom uit een bourgondisch gezin met Limburgse ouders. Eten was thuis heel belangrijk. We aten altijd samen en altijd drie gangen: soep, een hoofdgerecht en toetje. Omdat ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 kwam veel eten toen uit een pakje. Macaroni was het meest exotische. Maar er was altijd lekker eten en we gingen naar de markt voor groente en fruit.”

Eten is een beetje de rode draad in je leven?

“Vooral na mijn dertigste. Ik werd lid van eetclubjes en ging ik me er in verdiepen. Toen ik op kamers woonde, maakte ik aardappelpuree uit een pakje, maar nu eet ik totaal anders. Mijn zintuigen zijn veranderd en we koken bewuster omdat we een kind hebben. Je bent verantwoordelijk voor de gezondheid van een ander mens. Ik weet niet hoe scary je het wilt hebben, maar mijn grootste angst was een kind dat niets lust.”

Hoe heb je dat aangepakt?

“Je gaat nadenken: wat stop je in zo’n klein mensenlijf? Wij gaven Meike als klein kind bijvoorbeeld gestoomde stronkjes broccoli om uit het vuistje op te eten. Als ze iets niet wilde, lieten we het liggen en probeerden we het later opnieuw. Kinderen hebben minstens tien tot vijftien keer nodig om aan een smaak te wennen en hun smaakpapillen zijn vele malen sterker dan van een volwassene. Daarom zie je ze ook altijd vertrekken als ze iets zuurs eten. Je moet ze dus de tijd geven om iets te leren lusten. Ik heb nooit eten verstopt, daardoor herkennen kinderen eten op den duur niet. Geef het ze puur of laat ze ermee spelen. Maak het leuk. Kinderen zijn hartstikke nieuwsgierig en willen vanaf de dag dat ze geboren dingen proberen. Meike heeft een voorkeur voor bitter en zuur. Pompoen vind ze dan weer te zoet. Van het weekend heeft ze weer oester geprobeerd: ze lust het nog steeds niet, maar probeert het wel.”

Je dochter Meike gaat zelfs mee naar sterrenrestaurants!

“Eigenlijk slaat dat nergens op, haha. Toen ze 4 jaar was, zijn we bij Bridges gaan eten, waar toen Joris Bijdendijk chef-kok was. We hebben haar voorbereid waar we heen gingen en ze mocht wat te lezen of kleuren meenemen. We zaten daar met samengeknepen billen, maar aan het einde van de lunch had ik een kind dat mijn bord aan het leegeten was omdat ze het zo lekker vond. Het is een genot haar te zien genieten van eten. Ze haalt er smaken uit, die ik pas na 45 jaar proefde. En ik had tot mijn dertigste nooit in een Michelinrestaurant gegeten.” Lachend: “Ik denk dat we de nieuwe Hiske Versprille aan het opvoeden zijn.”

Verandert je eigen smaakpalet ook?

“Ja, absoluut. Bovendien: ik kan niet tegen mijn kind zeggen dat ze alles moet proeven en het vervolgens zelf niet doen. Dus dat betekent dat ik in Tel Aviv kalfshersenen zat te eten…”

Ben je eigenlijk net zo gek op wijn als op food?

“Zolang ik me kan herinneren ben ik dol op wijn. Maar ik ben geen expert. Ik zou heel graag een wijncursus doen, maar of een wijn nou uit Spanje, Frankrijk of de Nieuwe Wereld komt, ik ga puur voor smaak. Natuurlijk wordt mijn wijnpalet ook breder omdat ik in steeds mooiere restaurants kom. Vroeger dronk ik Canei en vond ik een fles wijn van 6 euro heel duur. Nu heb ik flessen van 20 euro per stuk liggen van Sint Martinus uit Limburg. Laatst kocht ik een wijn die ik vroeger veel dronk maar nu echt vies vond. Je smaak verandert in dat opzicht ook door de jaren heen. Nu houd ik bijvoorbeeld van bloemige wijnen zoals viognier.”

Even terug naar je foodplatform, je hebt onlangs een keuze gemaakt die je 8 jaar lang hebt willen tegengaan…

“Ik ga toch onder mijn eigen naam (Susan Aretz) verder, ook al heb ik nooit de ambitie gehad om mezelf op die manier online te profileren. Nadat Smulpaapje een fulltime baan werd, ben ik ook Carpe gestart, om weer een soort speeltuin te hebben. Maar mijn hobby’s hebben nogal de neiging uit de hand te lopen en nu Meike bijna 10 jaar is, is mijn inspiratiebron voor Smulpaapje ‘te oud’. Alles waar ik de afgelopen acht jaar zo hard voor heb gewerkt, komt straks samen op mijn nieuwe site, die in april live gaat.”

Tot slot: als je vandaag een Toost moet uitbrengen en volgend jaar weer, waarop zou dat zijn?

“Ooh, ik ben nog lang niet klaar met hardop dromen. Als je iets echt wilt, je er hard voor werkt en hardop zegt wat je wilt, dan kom je een heel eind. Het heeft mij jaren gekost om hier te komen, maar ik heb het allerleukste vak gecreëerd. Vandaag wil ik ook toosten op het feit dat Smulpaapje al acht jaar bestaat en ik niet voor lief moet nemen hoe ik dat bereikt heb. In de toekomst hoop ik heel erg dat ik in één adem wordt genoemd met Yvette van Boven, iemand die ik bewonder en zoals ik ooit hoop te zijn. Iemand aan wie je niet meer hoeft te vragen wat ze doet, maar die een naam is binnen de culinaire wereld. Hetzelfde heb ik met Nigel Slater. Allebei mensen die hard werken, bescheiden zijn, niet van de bergen schreeuwen dat ze geweldig zijn en vooral trouw blijven aan zichzelf. Als ik ooit in één adem wordt genoemd met Yvette of Nigel, dan trek ik niet een fles, maar een krat wijn open.”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Wil je geen blog missen?

 Meld je aan voor de Wijnpost van Toost aan Tafel.

Contentplan voor wijnprofessionals (Manon)

Wijnpost van Toost aan Tafel

Wil jij geen blog missen en als eerste op de hoogte zijn van nieuwe diensten? Meld je dan nú aan voor de wijnpost van Toost aan Tafel.